"antelope's touch"

Πετάχτηκε μέσ' από τα κίτρινα χόρτα και με σταμάτησε. Άνοιξε την πόρτα και τρύπωσε στο αυτοκίνητο. Με χάιδεψε στον λαιμό και μου έσκασε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο. "τα όνειρα τα υπομένεις"

Το βράδυ τρύπωσε στα σκεπάσματα, έπεσε πάνω μου, ασύλληπτη μάχη! Έβγαζε μικρές άναρθρες κραυγές, τόσο τρυφερή στην αφή...!

"στα όνειρα αφήνεσαι"

Το πρωί άνοιξα την ντουλάπα. Έλειπε το αστραφτερό καφετί δέρμα με τις ανεπαίσθητες κηλίδες. Ολόγυμνες οι κρεμάστρες. Είχε πάρει και πάλι τον δρόμο της σαβάνας που άρχιζε ακριβώς έξω από την πόρτα.

"τα όνειρα δεν τα εξουσιάζεις"

Οι witch doctors έλεγαν - long time ago - πως αν σε αγγίξει αντιλόπη στον ύπνο σου, γίνεσαι ωραιότερος άνθρωπος…!

"με δίχως πρόσωπο"

                                                                 

βλέπει, δεν τον βλέπουν

διακρίνει, δεν διακρίνεται

πίσω στα γνωστά δρομάκια

αόρατος,

άτρωτος,

με δίχως πρόσωπο!

«garbage can»

κι αφού έχασε την Αλεξάνδρεια

αδύνατον να το αποδεχτεί και να την αποχαιρετίσει
– αυτά είναι για τους κοινούς θνητούς –
έγραψε ένα ποίημα από εκείνα τα… "σπαρακτικά"
να προστρέξουν οι ευαίσθητοι φίλοι, ποτό, τσιγαριλίκι, κουβεντούλα
μιας χρήσης εραστές
σαν τα χάρτινα τραπεζομάντηλα,
τα λαδωμένα,
τα τσαλακώνεις και τα πετάς,
στο βρώμικο καλάθι απορριμμάτων
όπως βρώμικοι …
κι από δω παν κι οι άλλοι

μόνη παρηγοριά το απορριμματοφόρο
το πρωί θα περάσει ξανά, το ξέρει
κι ο οδηγός του,
καλοντυμένος, όπως πάντα καθαρός !
θα μαζέψει και πάλι τις βρωμιές που κάνανε ολονυχτίς
καμουφλαρισμένοι πίσω από τις μαύρες κουρτίνες
-που άσπρες τις είχανε βάψει-
στρουθοκάμηλοι, νόμιζαν ότι δεν φαίνονται οι γελοίοι...

ΟΜΩΣ,
αυτή τη φορά δεν θα ξεπλύνει τα απορρίμματα
ώστε στο φως να τα αποδώσει ως συνήθως ξασπρισμένα

θα τα ρίξει στη χοάνη που γυρίζει με ρυθμό
και τα κάνει έναν βρωμερό πολτό
που ζέχνει

και μαζί με αποφάγια,
αποτσίγαρα,
βρώμικες χαρτοπετσέτες
και λιγδωμένα Εγώ
εκεί που ανήκεις
είσαι
κι εσύ

άνθρωποι
μιας χρήσης…

(&...η Επαγωγίστρια γαλοπούλα περίμενε… κάθε πρωί στις 9 ερχόταν ο αγρότης και της έριχνε καλαμπόκι, την τάιζε ….όμως μια μέρα αντί να ρίξει καλαμπόκι… την έσφαξε! Παραμονή Χριστουγέννων γαρ!
Η επαγωγή, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας ασφαλής τρόπος να βγάλουμε συμπεράσματα για τον κόσμο. Μπορεί να οδηγήσει σε υπερεκτίμηση του Εγώ και υποτίμηση των άλλων… μοιραία…)

«αντίδωρα»

βρίσκουν τρόπους να αιφνιδιάζουν ευχάριστα
οπωσδήποτε, από κάποια εσωτερικά και πάντα ταπεινά κίνητρα ορμώμενοι 
δεν κουράζονται να προσφέρουν ξεχωριστές εκπλήξεις και δώρα
πολλά δώρα!
βιβλία με λεπτεπίλεπτες αφιερώσεις,
ποιητικές συλλογές τυλιγμένες σε χρωματιστό χαρτί,
ταξίδια σε ξαφνικούς προορισμούς,
γράμματα με ερωτευμένα στιχάκια συνοδευόμενα από κυκλάμινα και αποξηραμένες μαργαρίτες,
δώρα, πολλά δώρα…

κάθε φορά που αντικρίζω έναν τόσο γενναιόδωρο άνθρωπο
ασυναίσθητα
μου 'ρχεται στο μυαλό ο δύσμοιρος Λαοκόωντας και οι φωνές του προς τους Τρώες:
«φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας»

Κι εκείνοι οι αφελείς
που αψηφώντας τον
έβαλαν το Δούρειο ίππο
στην καρδιά της όμορφης πόλης τους…

"present continious"

 

"χρωστάς δύο φεγγάρια του Αυγούστου"

Το ένα θα είναι κάτω από τον τροπικό του Αιγόκερω

σαφάρι όλημερίς στη σαβάνα του Pilanesberg,

με τη λίμνη που κάνουν μπάνιο οι ελέφαντες και οι σουρικάτες να πετάγονται για μια γρήγορη φωτογραφία στη στροφή του δρόμου κοιτάζοντας με κείνο το αδιευκρίνιστο βλέμμα

  

το άλλο φεγγάρι θα είναι πάνω από τον Τροπικό του καρκίνου

με θάλασσα και αρμυρίκια

αργά το βράδυ στη Σέριφο στο Μεγάλο Λιβάδι,

θα αρπάξω τα μεταξένια μαλλιά για να στρέψω το βλέμμα σου στο φεγγάρι 

που  βρίσκεται πάνω από το εγκαταλελειμμένο μεταλλείο.

χρωστάς δύο Αυγουστιάτικα φεγγάρια

πάντα θα τα χρωστάς...

"μέθη"

"αιφνιδιασμός"

του συμπεριφέρεσαι στοργικά

ολόψυχα τον αγαπάς συνεχώς τον θωπεύεις… 

 νομίζεις ότι τον έχεις εξημερώσει και φίλος σου αγαπημένος έχει γίνει -ενίοτε εραστής ή ερωμένη-

 με τη διχαλωτή ουρά σου δίνει το πιο ιοβόλο τσίμπημα!

κατοικίδιο δεν γίνεται ο Σκορπιός

"Μεσολογγίτισσα"

ήσουν…

βυσσινί ποδηλατάδα το σούρουπο
πολιορκημένη από γίγαντες
δεξιά, το ανατέλλον φεγγάρι
αριστερά, ο επιμένων ήλιος

είσαι…
άβαθα νερά της λιμνοθάλασσας
ιερά, της Κλείσοβας και του Βασιλαδιού
νιόβγαλτο αρμυρίκι στη ζεστασιά του Σάλτσινου
Πελάδα ανάμνηση
στηριγμένη σε μίσχους κυκλάμινου
ενταγμένη πλήρως στη γοητεία της απλότητας

(Κλείσοβα, Βασιλάδι: νησίδες της λιμνοθάλασσας με μεγάλη ιστορική κι όχι μόνο αξία,

Σάλτσινο: αποξηραμένα(στεγνωμένα) κομμάτια της λιμνοθάλασσας στα οποία το νερό ξαναέρχεται κατά τους χειμερινούς κυρίως μήνες,
Πελάδα: παραδοσιακές καλύβες των ψαράδων στηριγμένες πάνω σε πασσάλους...)

"αμνήμονες"

διαγραφή συνειδήσεως εμφανίζεται στον ορίζοντα

οι υπόδουλοι αλαλάζοντες σφυροκοπούν το άρμα

δείτε τον Ατρέα πώς καμαρώνει

γύφτικο σκεπάρνι!

έτσι γίνεται πάντα μ’ αυτούς τους αγνώμονες

τους θνητούς

έχουν την εντύπωση πως κάνουν αντίσταση

ότι πολεμάνε σκληρά

στην πραγματικότητα

απλώς πεθαίνουν...

"χαράζει"

μ' αρέσει

να περπατώ ξυπόλητος στο πλακόστρωτο όταν βρέχει

και να τρώω τρεις μπάλες παγωτό μέσα στο καταχείμωνο…

δεν περιμένω να βγει ο ήλιος για να διασχίσω μονοπάτια

ούτε τον Αύγουστο για να ρίξω άγκυρα σ΄ ένα ερημονήσι…

τις νυχτιές σηκώνομαι σε ώρες περίεργες

και ψελλίζω λόγια αλλοπρόσαλλα

Σαν έρθει όμως το πρωί

ξυπνώ με τον ήλιο στο κρεβάτι δίπλα μου

και ο καφές! έχει τη γλύκα της ημέρας που έρχεται ολοταχώς…

"άγια λάθη"

μια προδοσία προηγείται των Αγίων Παθών και της Αναστάσεως 

Κύριε,

στείλε σε παρακαλώ τον κατάλληλο Ιούδα 

να ξεπλύνω τα Άγια Λάθη μου 

μέχρι την έβδομη μέρα της Αναστάσεώς μου

κι αν όλοι αυτόν κατηγορούν 

εγώ το ξέρω πως ένας «προδότης Ιούδας»

είναι απολύτως χρήσιμος 

στη ζωή των ενάρετων χριστιανών

"η χρυσή τομή"

- απαραίτητες οι «χρυσές μετριότητες» στη ζωή

καταπιάνονται με όλα τα δυσεπίλυτα προβλήματα

για να επιτύχουν την ισορροπία -

οπαδός φανατικός του Πυθαγόρα

και της χρυσής τομής του...

κι αν μια ζωή ως χρυσή μετριότητα διαβιώ

παλεύοντας - μάταια - για την ποθητή αρμονία...

αυτό το παλιόπαιδο ο Αλέξανδρος φταίει

εκείνος μου έδωσε την ιδέα

και φοβούμαι μήπως τη λύση του γόρδιου δεσμού

κάποια στιγμή απαρέγκλιτα εφαρμόσω

εγώ!

μια χρυσή μετριότητα…

"γυμνός λόγος"

όταν γράφεις ένα στίχο

μια γυναίκα να έχεις στο νου

φυσική η ομορφιά της

απέριττη

το ντύσιμό της λιτό

ανάλαφρα σκεπάζει

τις θεσπέσιες καμπύλες

αρώματα δεν φοράει

μόνη η μυρωδιά του σώματος

ερεθίζει τον αναγνώστη

ο στίχος είναι σαν τη γυναίκα

όσο πιο πολλά φτιασίδια και στολίδια

κουβαλάει πάνω της

τόσο πιο πολλά έχει να κρύψει…

"ατίθασα πλάσματα οι λέξεις"

ατίθασα πλάσματα

οι λέξεις

άγρια καθαρόαιμα

τινάζουν από πάνω τους βίαια

όποιον προσπαθήσει

με υπεροψία να τις τιθασεύσει

-το πέσιμο του επίδοξου κατακτητή επώδυνο

προκαλεί τον γέλωτα-

κι αυτές συνεχίζουν

να διαγράφουν τροχιές

ανεξέλεγκτες

ώσπου, κάποιος άλλος

υπομονετικός γητευτής

με σεβασμό και ταπεινότητα

να τις πλησιάσει

θέλουν χάδι και τρυφερότητα

οι λέξεις...

"σάπιες ρίζες"

τι όνειρο κι αυτό! έσκαβε λέει τον εύφορο κήπο να βρει μια ρίζα χωμένη από παλιά εντελώς απούσα από την καρποφορία της ζωής στο φως να τη βγάλει μήπως και ανθίσει ξανά και δώστου με την αξίνα, βαθιές αυλακιές με ορμή και λύσσα στην καρδιά του κήπου προχώρησε πολύ, ώσπου βρήκε ένα σκελετό γεμάτο σκουλήκια, φαγωμένο, άκαμπτο, τον ρώτησε για την πολυπόθητη ρίζα απάντηση δεν έλαβε ακόμη μια φορά η σιωπή… τότε μόνο, σκέφτηκε τον κήπο που πάντα εκεί έστεκε, δίνοντας ζωή χαρακωμένος καθώς ήταν θανάσιμα πληγωμένος έχανε τη λάμψη του τη μοσκοβολιά του αργά -αργά σάπιζε σκελετός γινόταν κι αυτός σιωπή…

 (ΥΓ: όταν ξύπνησε... κατάλαβε πόσο μάταιο είναι να σκάβει κήπους ανθισμένους... ψάχνοντας για σκελετούς )

"λίγο πριν την αυγή"

-->

θέλω να σε αγγίξω

το βελούδινο δέρμα σου

πρόκληση για την αφή

όμως

δεν θα υποκύψω στον πειρασμό

η ταπεινότερη των αισθήσεων

οφείλει να περιμένει

υποταγμένη προσωρινά

στην κυριαρχία των ματιών

αφού

είσαι τόσο όμορφη

όπως κοιμάσαι…

"στο όνειρο μικρού παιδιού"

λουλούδι το όνειρό σου 

με λεπτεπίλεπτο μίσχο

 στην παλάμη το κρατάς

λευκές πινελιές σχεδιάζεις

 στο γαλάζιο καμβά του ουρανού

 

 απελευθερωμένα τα γήινα χρώματα 

χορεύουν με τις ουράνιες φιγούρες των γλάρων

 κι ένα κίτρινο ποδήλατο 

ζωγραφίζει μονοπάτια στο λιβάδι με τις ανεμώνες 

 ταξίδι το όνειρό σου 

από το άπειρο του ουρανού ως το κέντρο της γης

ένας απέραντος πίνακας ζωγραφικής 

οι γλάροι να σχεδιάζουν το μέλλον 

τα λουλούδια να χρωματίζουν το όνειρο

 και το ποδήλατο να χαράζει πορείες…

"όπως γράφω ένα ποίημα"

(φωτο από εδώ)

αρχίζω να γράφω ένα ποίημα

απλό

όπως η λέξη "θα"

λιτό

όπως η λέξη "σε"

μελωδικό

όπως η λέξη "αγαπώ"

περιεκτικό

όπως η λέξη "πάντα"

...

όμως

όσο κι αν προσπαθώ,

δεν μπορώ να πετύχω

τον ιδανικό συνδυασμό,

στο τέλος καταφεύγω

σε περισπούδαστες λέξεις

και φανταχτερές εκφράσεις

που ακούγονται

σαν κρώξιμο παγωνιών

"κόκκινη ζωγραφιά σε λευκό χαρτί"

(πίνακας: Joan Miro)

σταγόνα η σκέψη πάνω στο λευκό χαρτί

κόκκινη ζωγραφιά

αντίγραφο της πληγής

το κόκκινό μου, γίνεται μπλε

το άσπρο μου, μαύρο χρωματίζεται

η μετάγγιση ολοκληρώνεται…

ποια μαγική στιγμή

μεταβιβάζει το ακαθόριστο;

πώς αποτυπώνεται το συναίσθημα;

ποια έκρηξη

ποια φαντασιακή συνεύρεση

προκύπτει από την προαιώνια σχέση

του ανθρώπου με το λόγο;